امام صادق(ع)فرمودند:«القرآن عهد الله الی خلقه فقد ینبغی للمرء و المسلم ان ینظر فی عهده و ان یقرأ منه کل یوم خمسین ایة؛قرآن پیمان خداوند با خلقش می‌باشد.پس سزاوار است که هر فرد مسلمان به عهد و پیمان خویش نگاه کند و همه روزه،پنجاه ایه از قرآن را بخواند».

در بیان اهمیت قرآن،همین بس که پیامبر اکرم(ص) فرمودند:«قرآن،از همه چیز خدا برتر است و فرمودند:برتری قرآن بر سایر سخنان،مانند برتری خداوند است،بر بندگانش».

آری؛قرآن کتابی است که رستگاری انسان را در دو جهان تضمین می‌کند،همچون مشعلی فروزان،انسان را،از تاریکی‌های جهل و نادانی رهایی می‌بخشد.و در سرای دیگر، او را،محبوب حضرت پروردگار می‌نماید.

قرآن،بهترین فتح کننده قلّه بلند عزت است.قرآن،چکیده جهان هستی است؛و طبق فرمایش امام باقر(ع):«قرآن همانند دو ستاره تابناک آسمانی(خورشید و ماه)، صحنه زندگی انسان‌ها را روشن می‌کند».

قرآن،کتابی است که «لایأتیه الباطل من بین یدیه ولا من خلفه؛نه اکنون و نه در اینده،باطل در آن راه نخواهد یافت و حقایق آن را دگرگون نخواهد ساخت».(سوره فصلت، ایه 42) .کتابی است که شب قدر به سبب نزول آن،عظمت یافت«انا انزلناه فی لیلة القدر».(سوره قدر،ایه 1)

قرآن،«شفاء» است:«و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمة للمؤمنین».(سوره اسراء،ایه 82) درمان بیماری‌های قلب و نفس است.و طبق فرمایش نبی اکرم(ص):«القرآن هو الدواء».

قرآن در ظلمانی‌ترین زندگی بشر، در عصر جاهلیت،همچون انفجاری،آسمان سکوت را شکافت و یکباره،دریایی از رحمت و برکت و نور،بر کویر زندگی جاری نمود و فریادی،از عالم قدس،طنین انداز شد که هان ای انسان،ای گمگشته خسران زده،لحظه‌ای درنگ و تدبر نما که سند نجات و رهایی از عالم ملکوت به سویت فرستاده شد!«الرکتاب انزلناه الیک لتخرج الناس من الظلمات الی النور بإذن ربهم الی صراط العزیز الحمید».(سوره ابراهیم، ایه 1)

عاشقان واقعی قرآن،کسانی هستند که شب‌ها،قرآن را تلاوت می‌کنند و با آن مأنوس هستند و روزها،در صحنه پرآشوب زندگی از آن الهام می‌گیرند، شبانگاهان پهلو از رختخواب ناز تهی می‌کنند و با دستورات شفابخش آن،بیماری قلبی و روحی خود را درمان می‌کنند.

پس،بر ماست که مشعل فروزان الهی را،بر قلب و روح تاریکمان،بتابانیم و غبار غربت را،از قرآن برطرف نماییم؛زیرا:

خواندن قرآن،تمامش نیست بهر مردگان

قـلب‌های مرده را باید به قرآن،زنده کـرد

آنکه آیاتش تلاوت،با دل خاضع،نمـود

قـلب ظلمانی خود را،اخـتر تابنده کـرد